-
zaimki osobowe w fukncji podmiotu nigdy nie występują samodzielnie, zawsze łączą się z czasowniekiem, np. Ja idę (Je vais). Nie możemy ich więc użyć w takim kontekście: Kto idzie do kina? Ja! Qui va au cinéme? Je! W tym wypadku musimy użyć innego zaimka ponieważ po « Ja » nie ma czasownika, a więc w tłumaczeniu będzie tak:
« Qui va au cinéma? Moi! »
-
zaimek osobowy « vous » w funkcji podmiotu ma dwa znaczenia : albo « Wy » (zaimek osobowy 2 os. l. mn.), albo w zwrotach grzecznościowych znaczy « Pan/Pani », np.
Allez-vous à Paris ? (Jedzie Pan/Państwo do Paryża?)
-
zaimek osobowy « Je » przed czasownikiem zaczynającym się na samogłoskę lub h „nieme” skraca się do formy « J' », np. J'adore (Uwielbiam)
-
zaimek « Il » czasami stosowany jest w konstrukcjach nieosobowych, np. Il fait beau (Jest ładna pogoda), Il est minuit (Jest północ)
-
do 3 osoby liczby pojedynczej (czyli do zaimków « il » oraz « elle ») można dodać jeszcze zaimek « on » który gramatycznie zachowuje się właśnie jakby był w 3 os. l. poj. Jednak ma on dwa tłumaczenia : pierwsze to « się » (forma bezosobowa) a drugie to identyczne znaczenie jak « nous » czyli « my ». Tak więc zdanie « On chante » można przetłumaczyć jako « Śpiewa się » lub jako « My śpiewamy » itd.
-
po zaimkach je, te, me, le, la występuje zjawisko « elizji » czyli wypadanie samogłoski « a » lub « e » jeśli kolejny wyraz zaczyna się od samogłoski lub h niemego. Na ich miejsce pojawia się znak «’ », np. J’adore la France (Uwielbiam Francję), Il l’aime (On ją kocha)
|
